از اون روزی که اومدم اینجا و شدم یه "بیانی" بگم؟!

روزی که اینجارو باز کردم

روزی که پستای الکی میذاشتم

کپی پیست میکردم

روزی که هدف نداشت وبلاگم،جهت نداشت

از بین این همه که اومدن و رفتن

از بین این همه دنبال کننده و خواننده 

از بین همه

چند نفر از همون اول اول

از همون دو سال پیش بودن

بعد کم و کم و کمتر شدن

انقد که ازشون یه تعداد انگشت شمار موند

خلاصه که اون روز 

حتی یک درصدم فکر نمیکردم

بیان قابلیت نظرات ارسالی و دریافتی و بزاره

و من همه نظرایی که چند سال متوالی

تو وباتون گفتم

بحثا،مسخره بازیا،خنده ها

و همه ی حرفا رو بتونم دوباره یک جا بخونم!

و یک روزی مثل امروز

نشستم خوندمشون

همرو

مو به مو

نظرا...جوابا...وبلاگایی که ازبین رفتن

اونایی که با وباشون رفتن

اونایی که وبلاگشونو کشتن و بعد رفتن

اونایی که دلشون نیومد یهویی ول کردن و دل کندن و رفتن

اونایی که قول دادن شاید یه روزی برگردن

ری را،خانوم فروزه ای،شکلات تلخ،طاها خیلیا...

اون روز

فکر نمیکردم

انقدر به این جا وابسته شم

انقدر از خوندن شیطنتای قبلیم

از خوندن نظرا

بغض کنم

و به خودم بیام ببینم وسط خنده دارم میخندم

یهو اخم میکنم

لبخند ملیح میزنم

گاها خجالت میکشم!

این درصورتی بود که همه چیز دست به دست هم داده بود

پا گذاشته بود رو خرخره ام که سحر ول کن برو

سحر برو و خیال همرو راحت کن

برو و همرو از دست این چرت و پرت عات خلاص کن

به خودم اومدم

 روز؛ 

شب شده بود

اشکام خشک شده بودن رو صورتم....جمله های کلیدی ای که از همون پستای اول فابر میگفت بهم

یا خواننده های رهگذری که اوج محبتشونو میرسوندن

نشد دل بکنم

نتونستم

من هیچوقت بی معرفت نبودم؛بلدم نیستم باشم

از اینجا دیگه نمیشه دل کند،چون شده بخشی از زندگیم،بخشی از خودِ من!

گفتم پست کنم و به شماهایی که فرت و فرت میذارید میرید بگم ماهم میتونیم بریم

اما خودمون متعهد به خودمون میدونیم،خودمونو متعهد به وبلاگمون میدونیم....خواننده هامون:)

کلی گفتم و منظورم گروه یا شخص خاصی نیست خدایی نکرده:)

همین:)